لابیگری، یا لابیسم، یک راه و روش و حرفه‌ی تخصصی است به منظور تلاش در جهت گسترش یک نقطه نظر مشترک و نفوذ در دستگاه های قدرت، مانند پارلمان، دولت و یا ارگانهای وابسته به ساختار قدرت و یا تأثیرگذاری بر افکار عمومی است.
برخی کشورها دفترهای ویژه‌ای به نام دفتر لابی گری دارند که در برابر دریافت پول ورود و نفوذ اشخاص و احزاب را در افکار عمومی جامعه و یا ساختار قدرت تسریع می نمایند. تفاوت گروههای لابی گری با احزاب در این است که لابیستها هرگز نماینده ای از خود به پارلمان و دولت معرفی نمی نمایند و تلاش آنها متمرکز بر تأثیرگذاری بر تصمیم ها و موفقیت دولتمردان و دستگاههای سیاسی است.
این کلمه از Lobbyrun به معنای راهرو استخراج شده و کمتر از یک قرن از ظهور آن در واژگان علوم سیاسی و اجتماعی می گذرد. در اغلب ممالک لابیست های حرفه ای در حوزه های مشخصی چون وزارتخانه ای خاص و یا پارلمان، فعالیت می کنند و در آن حوزه راههای نفوذ و کسب خبر و تماس با نخبگان سیاسی را در اختیار خود دارند.
گفته شده ریشه ی این اصطلاح رایج از هتل ویلارد در واشینگتن به دنیای سیاست راه یافته است. در اواسط قرن نوزدهم میلادی، رئیس جمهور وقت آمریکا، عصرها قدم زنان به هتل ویلارد در نزدیکی کاخ سفید می آمده تا خارج از فشارهای کاری و تشریفات حکومتی استراحتی کند و قهوه ای بنوشد. این عادت رئیس جمهور، خیلی زود به اطلاع هنرمندان و صنعتگران رسید و برای ساعتی که رئیس دولت در لابی بزرگ و زیبای هتل ویلارد حضور داشت، میزی رزرو می کردند و دو به دو راجع به موضوعات و مسائل جامعه و مشکلات پیش رو صحبت می کردند. به این ترتیب مشکلات و راه حل های پیشنهادی به گوش رئیس جمهور می رسید و لابی هتل تبدیل به نقطه ی ارتباطی میان نخبگان و رئیس دولت شده بود.
امروزه به لابی گری حرفه ای انتقادات فراوانی می شود و بسیاری از صاحب نظران لابیست ها را شکل مدرنی از گروه های فشار به حساب می آورند. اما در عین حال، تصور جوامع سیاسی و شکل گیری فراز و فرود قدرت، بدون لابیست ها و لابی گری ناممکن به نظر می رسد.
